Ha!art 52 Najntisy

4 czerwca 1989 roku w Polsce skończył się komunizm, a wszystko, co z nim związane, było od tej pory brzydkie, szare i złe. Na kolanach aktorów transformacji kleciła się nowa ideologia: liberalna demokracja w wydaniu wannabe. Rozpoczęła się epoka koślawego kopiowania wzorców: epoka filmów bandyckich, disco polo i chemii z Niemiec. Epoka, którą tworzyli drobni przedsiębiorcy i mafiozi, a którą kontestowali twórcy i radykałowie. Epoka, w której w Polsce zaczął się internet. A potem Polska weszła do Unii Europejskiej, ustabilizował się rynek pracy i towarów, a media głównego nurtu zaczęły przebąkiwać o ustawie krajobrazowej. Okazało się, że najntisy były śmieszne, wąsate i nieudane: mit transformacji, jak to z mitami w Polsce bywa, upadł z hukiem. Ich wpływ na polską współczesność, wydawałoby się, że oczywisty i niepodważalny, zaczął być powoli wypierany. To wtedy ukształtował się obowiązujący do dziś system polityczno-ekonomiczny, to tam należy szukać właściwych korzeni włączenia polskiej kultury do globalnego ciągu imitacji. O ile poprzedzająca modę na lata 90. fascynacja latami 80. miała charakter ponadlokalny i raczej wyłącznie afirmatywny, tak nostalgia za najntisami jest już bardziej skomplikowana. Być może dlatego, że stanowiły one punkt zwrotny właściwie w każdej sferze życia – od technologii przez popkulturę aż po sytuację polityczną. W każdej z tych sfer zmiana była nie tylko widoczna i natychmiastowo odczuwalna, ale stanowiła również początek innej zmiany.