Pasja. Filmy Jean-Luca Godarda

Jakie jest kino Godarda? To częściowo poezja, częściowo dziennikarstwo, częściowo filozofia. Najwięcej jest w nim poezji, sztuki o ambicji zawarcia wszystkiego w jednej „kropli”: dania świadectwa różnym aspektom ludzkiego doświadczenia, wychwytując jednak to, co w nim istotne, i przedstawiając to w sposób eliptyczny. Oznacza to, że widz filmów Godarda musi włożyć znaczny wysiłek, by zrekonstruować czy skonstruować ich znaczenie. Powinno się to jednak opłacić — bez znajomości filmów Godarda nie możemy bowiem mówić, że znamy europejskie czy światowe kino, a znając jego filmy, mamy klucz do historii kina i, jak wierzę, potrafimy również odgadnąć jego przyszłość.

Ewa Mazierska

• • •

Ewa Mazierska jest profesorem w departamencie dziennikarstwa i mediów na University of Central Lancashire w Preston w Wielkiej Brytanii. Opublikowała, między innymi, Słoneczne kino Pedra Almodóvara (2007) oraz wydane po angielsku From Moscow to Madrid: European Cities, Postmodern Cinema (I. B. Tauris, 2003), Dreams and Diaries: The Cinema of Nanni Moretti(Wallflower, 2004), Crossing New Europe: The European Road Movie (Wallflower, 2006) (wszystkie wespół z Laurą Rascaroli), Women in Polish Cinema (Berghahn, 2006) (z Elżbietą Ostrowską), Polish Postcommunist Cinema: From Pavement Level (Peter Lang, 2007), Roman. The Cinema of a Cultural Traveller (I. B. Tauris, 2007), Masculinities in Polish, Czech and Slovak Cinema (Berghahn, 2008) i Jerzy Skolimowski: The Cinema of a Nonconformist (Berghahn, 2010). Jest też współredaktorką pracy Relocating Britishness (Manchester University Press, 2004).