Garcia. Resztki świata

Książka García. Resztki świata jest wprowadzeniem w twórczość sceniczną i dramatopisarską Rodrigo Garcíi. Oprócz niepublikowanych dotąd dramatów pisarza (Ogrodnictwo ludzkie, Agamemnon. Wróciłem z supermarketu i spuściłem synowi lanie, Wolę, żeby sen mi spędził z powiek Goya niż pierwszy lepszy skurwysyn, Daisy) zawiera teksty analityczne przybliżające konteksty, w jakich porusza się artysta. Artykuł José Antonia Sáncheza przedstawia twórczość Rodriga Garcíi w kontekście latynoamerykańskim. Tomasz Kireńczuk analizuje w swoim tekście takie dramaty pisarza, jak Versus, Rozsypcie moje prochy w Eurodisnaylandzie, Król Lear. Artykuł Christilli Vasserot pozwala zrozumieć tryb pracy reżysera nad tekstem, który u Garcíi służy scenie, nie jest wobec niej drugorzędny, powstaje wraz z przedstawieniem. Tekst Fernanda Flóreza sytuuje natomiast teatr Garcíi w szerszym kontekście debaty nad współczesnością. Książka oddaje też głos samemu autorowi – w dwóch przeprowadzonych z nim wywiadach. Proponowane eseje i analizy nie wyczerpują tematów, jakie Rodrigo García uruchamia w swojej twórczości, lecz pozwalają je lepiej zrozumieć. Artysta jest twórcą zaangażowanym, zabierającym otwarcie głos w debacie o współczesności. W swoich działaniach demaskuje obłudę i brutalną logikę świata. Pokazuje, że wszyscy jesteśmy zamieszani w nieczyste gry, wykorzystywanie innych, ekstatyczną konsumpcję. Jego działanie polega na zrzucaniu kolejnych masek iluzji, zastawianiu pułapek na naszą hipokryzję. Wydaje się, że wobec ogromu nierówności społecznych, rosnącej alienacji człowieka w świecie i decyzji politycznych podporządkowanych logice zysku czujność Rodriga Garcíi wobec świata oraz generowany przez niego sprzeciw jest dziś niezwykle istotny.



Tłumaczenie: Agnieszka Stachurska



Rodrigo García jest reżyserem, dramatopisarzem i aktorem. Urodził się w 1964 roku w Buenos Aires i spędził tam pierwsze dwadzieścia dwa lata swojego życia. Był świadkiem zamachu stanu i krwawych rządów wojskowych w Argentynie w latach 1976–1982. Do Hiszpanii wyjechał w 1986 roku, w wieku 22 lat, a w 1989 roku założył w Madrycie zespół La Carnicería Teatro, w ramach którego tworzy do dzisiaj. W 2009 roku został uhonorowany Europejską Nagrodą Nowe Rzeczywistości Teatralne przyznawaną artystom, którzy wytyczają nowe szlaki refleksji i ekspresji we współczesnym teatrze. Swoje prace pokazuje dziś na najważniejszych scenach i festiwalach w Europie, m.in. Biennale w Wenecji, Festiwalu w Awinionie, Festival d'Automne w Paryżu. W 2013 roku został dyrektorem Centre Dramatique National w Montpellier we Francji.