Prawie ludzkie, prawie moje. Teatr Helmuta Kajzara (-29%)

Nie jest to monografia tradycyjna, która w porządku chronologicznym prezentuje cały dorobek artysty. W zamian proponuje ujęcie problemowe, które idąc w poprzek archiwum, śledzi podstawowe wątki i zbiera argumenty pozwalające zaprezentować teatr Helmuta Kajzara jako wyrazisty projekt myślenia o kulturze i tworzenia w kulturze. Celem książki jest określenie źródeł i parametrów wpisanego w twórczość Kajzara kontr-kulturowego projektu, które pozwalają mówić o jego odrębnym, marginalnym i wywrotowym charakterze.

• • •

Myśl o sztuce, jaką uprawia Marcin Kościelniak, wiąże się z odwrotem od pewnych i sprawdzonych autorytetów teatralnych (Swinarski, Grotowski, Kantor). Przypomina mi to pewien rewolucyjny porządek, który w swej pracy artystycznej zaproponował Zbigniew Libera tworząc projekt Mistrzowie, których mało znane nazwiska stają się alternatywą wobec porządku oficjalnej historii kultury, galerii przyjętych i aprobowanych autorytetów, artystów których się nieustannie celebruje. Myślę, że gdyby Libera interesował się teatrem, w jego pracy znalazłby się Helmut Kajzar.

dr hab. Katarzyna Fazan

Praca Kościelniaka o Kajzarze nie jest tylko próbą „przywrócenia jego twórczości właściwego miejsca”, ale sama ustanawia pewien projekt kulturowy – pokazując, jak możliwe i inspirujące może być wprowadzenie we współczesny obieg myśli dawniej nierozumianej, nieprzyjętej, a dla dzisiejszego myślenia o kulturze w niektórych wymiarach wręcz bezcennej. Powiedziałabym, że za pośrednictwem Kajzara – który w tej rozprawie jest tyleż bohaterem, co medium – Kościelniak także wytwarza „zagrożenie dla artystycznego i kulturowego kanonu, odsłaniając obszar odmiennego myślenia i tworzenia, który się w tym kanonie nie mieści”.

prof. UAM dr hab. Ewa Guderian-Czaplińska